Carta dun pai polos recortes

O meu nome é José Carlos, ben, en realidade aquí onde estou non teño nome. Na planta de oncoloxía pediátrica do Virxe do Rocío, os papás non temos nomes, chámannos polo nome do noso fillo.

Por iso aquí, son o papá de Valeria Adorna de 3 anos que fai tempo comezou a sentirse moi mal e foi diagnosticada dunha cousa cun nome moi feo, no seu abdome, que non son capaz de pronunciar.

Por desgraza para ela, e para toda a familia, temos que afrontar unha das experiencias máis terribles que unha familia pode vivir.

Ninguén está a salvo diso, de súpeto un día levántaste e nada volve ser o mesmo, a túa única sorte é que están eles e que están por todas partes.

Recordo o primeiro día que cheguei a esa planta, o equipo médico de oncólogos pediátricos- e todo o persoal sanitario- colleunos forte da man e nunca máis nola soltaron.

Eles si que saben de esperanza, pero de esperanza de verdade, desa que che permite levantarte polas mañás e faite soñar cun mañá mellor.

Esa esperanza á que te agarras cando ves como a túa pequena perde peso, cáelle o pelo, ten vómitos, en definitiva, non é a mesma que fai uns meses xogaba no parque. Todo nela cambiou, todo menos a alegría e as ganas de vivir que o persoal desa planta che inxecta cada día. Son anxos, persoas que teñen un don especial para poder soportar as peculiaridades de cada caso e para ter o valor de seguir sorrindo cada día.

Por desgraza somos un caso dos máis de cen que atenden nesta planta nun só ano.. .sorte que están eles e que están por todas partes.

Día a día velos ao límite, por desgraza non pasa un día que non veña un amigo novo á planta ás veces ata varios, e a todos os arroupan entre as súas ás.

Aínda recordo e nunca o esquecerei o primeiro día que entrei naquel lugar. Cando lle diagnostican algo así á persoa que máis queres neste mundo, perdes o control da túa vida. Convérteste nun barco á deriva sen saber por onde tirar, ata que Palma, Eduardo, Nacho, Cati, Gema, Elena, Ana, José Antonio, Israel, Rosa, etc, etc, etc, entran nas nosas vidas. Entón convértense nos nosos guías, no noso faro, a nosa luz e vannos dando as pautas para que non te perdas. Para que poidas estar á altura da situación xa que o seu apoio é moi importante para a pequena. Nós tivemos sorte, porque cada vez que nos invadía unha dúbida, problema ou complicación, eles estaban aí, ao pé do canón.

Pero hoxe levantámonos cunha noticia que sobrecolleu os nosos corazóns, o persoal sanitario que atende o hospital infantil vese drasticamente reducido.

A oncóloga de Valeria, e outros moitos compañeiros que reconduciu moitas vidas, séntanos unha semana na súa casa porque ao parecer non hai diñeiro suficiente para pagarlles, din que os médicos que se quedan poden asumir toda a carga de traballo, gardas, sábados, etc.

Pobres pais que, cando se vexan perdidos nesta enfermidade tan complexa, vaian á unidade de oncoloxía, a ecografías, cirurxía e déanlle cita para uns meses polo exceso de traballo, porque haxa menos oncólogos, cirurxáns, enfermeiros, e se fagan menos probas a estes nenos cuxos pais esperan con angustia eses resultados.

Pobres médicos e enfermeiras que, sabendo as necesidades deses nenos doentes, non poidan cubrilas cos medios que teñen á súa disposición.

E sobre todo, e o peor, pobres pícaros que lles toque pasar por isto nun momento de recortes e crises da que son o menos culpables de todos.

Quero que recapacitedes sobre o que, dentro dun hospital se pode ou non recortar. Supoño que teredes uns obxectivos de recorte pero quero que saibades que hai obxectivos que non se poden cumprir por moito que veñan impostos, sería importante que as persoas que volo piden o soubesen. Que o transmitades, coa nosa voz e da nosa man. Rogo que se faga seguir a miña carta a onde faga falta para que poidan entender os que mandan, e sen que teñan que pasar por iso, o duro que xa de por si é ter un fillo doente, para que os recortes o fagan aínda máis duro e o que é peor, poida traer consecuencias graves pola falta de probas ou o saturamento de quirófanos e do persoal.

Rogo que a persoa que lea isto se poña por un momento na pel de nós os pais- e que, si teñen fillos, se poñan na pel deses nenos e que me digan, coa man no corazón, se estes recortes son de verdade indispensables e non podedes cos vosos estudos e recursos buscar alternativas a esta situación.

Por favor que os recortes non sexa a costa da calidade de vida e a saúde dos nosos fillos, algúns deles na última etapa da súa vida.

Que recorten en políticos, que sobran a varrer e non digamos asesores, eses sobran todos. Grazas pola súa atención e por dedicarme o seu tempo nesta época de sobrecarga de traballo.