O amor e a liberdade

Sucedeu fai tempo, fai moito tempo. Aínda nin o home nin a muller poboaban a Terra. Sobre ela só vivían os sentimentos, os valores, os positivos e os negativos, pois calquera deles danlle cor ao noso mundo. Así o amor, a liberdade, a avaricia, o medo... coexistían nunha estraña harmonía que hoxe en día non a entendemos. Os poboadores da Terra xogaban entre eles, a distintos xogos. Un dos que máis lles gustaba era o das agachadas. Un fermoso día decidiron xogar a este sinxelo entretemento. Así que logo dunha breve discusión decidiron que debía pandar o Medo. Os demais sentimentos correron a esconderse mentres o Medo contaba: _ Un, dous tres.... Cada un deles buscou un sitio onde o Medo non os puidese atopar. _ Vinte e cinco, vinte e seis.... Tan só a liberdade estaba xa sen esconder, e o tempo terminábase. Así que, vendo unhas silveiras, decidiu esconderse entre eles. _ Corenta e nove, e cincuenta. Xa está. ? gritou o Medo. O Medo foi atopando ao resto dos sentimentos. _ A avaricia está detrás da árbore, o amor está na cova... E así ata que descubriu a todos.... A todos menos á liberdade que se atopaba entre as silvas. Todos os sentimentos puxéronse a buscala, pero non daban con ela. Cando xa o atardecer caía, o Medo deuse conta de que nas silveiras algo se movía e collendo un pau, achegouse alí. Meteu o pau entre as ramas para ver se, efectivamente alí estaba a liberdade. Nese momento oíuse un berro desgarrado. E a Liberdade saíu do seu agocho coas mans sobre os ollos. O Medo no seu intento de descubrila deixouna cega. Todos quedaron consternados pola situación que a liberdade estaba vivindo. Tan só o amor tivo os arrestos para dar un paso adiante e dicirlle: - Non te preocupes, Eu serei o teu compañeiro sempre, e guiareite alá onde vaias. E desde entón dise que a liberdade é cega e que é o amor quen a guía