O porteiro no prostíbulo

De "Recuentos para Demian" de Bucay. "Non había no pobo peor oficio que o de porteiro do prostíbulo. Pero que outra cousa podería facer aquel home? De feito, nunca aprendera a ler nin a escribir, non tiña ningunha outra actividade nin oficio. Un día, fíxose cargo do prostíbulo un mozo con inquietudes, creativo e emprendedor, que decidiu modernizar o negocio. Fixo cambios e citou ao persoal para darlle novas instrucións. Ao porteiro, díxolle: - A partir de hoxe vostede, ademais de estar na porta, vai preparar un informe semanal onde rexistrará a cantidade de persoas que entran e os seus comentarios e recomendacións sobre o servizo. - Encantaríame satisfacelo, señor ? balbuceou, pero eu non sei ler nin escribir. - Ah! Canto o sinto! - Pero señor, vostede non me pode despedir, eu traballei nisto toda a miña vida. - Mire, eu comprendo, pero non podo facer nada por vostede. Ímoslle dar unha indemnización ata que atope outra cousa. Síntoo, e que teña sorte. Sen máis, deu a volta e foise. O porteiro sentiu que o mundo se derrubaba. Que facer? Recordou que no prostíbulo, cando rompía unha cadeira ou se arruinaba unha mesa, el lograba facer un arranxo sinxelo e provisorio. Pensou que esta podería ser unha ocupación transitoria ata conseguir un emprego. Pero só contaba cuns cravos oxidados e unhas tenaces vellas. Usaría parte do diñeiro da indemnización para comprar unha caixa de ferramentas completa. Como no pobo non había unha ferraxería, debía viaxar dous días en mula para ir ao pobo máis próximo a realizar a compra. E emprendeu a marcha. Ao seu regreso, o seu veciño chamou á súa porta: - Veño a preguntarlle se ten un martelo para prestarme. - Si, acáboo de comprar pero o necesito para traballar... como me quedei sen emprego... - Bo, pero eu devolveríallo mañá ben temperán. - Está ben. - Á mañá seguinte, como prometera, o veciño tocou a porta. - Mire, eu aínda necesito o martelo. Por que non mo vende? - Non, eu necesítoo para traballar e ademais, a ferraxería está a dous días de mula. - Fagamos un trato ? Dixo o veciño. Eu pagareille os días de ida e volta máis o prezo do martelo, total vostede está sen traballar. Que lle parece? Realmente, isto dáballe traballo por catro días... Aceptou. Volveu montar a súa mula. Ao seu regreso, outro veciño esperábao na porta da súa casa. - Ola, veciño. Vostede vendeulle un martelo ao noso amigo... Eu necesito unhas ferramentas, estou disposto a pagarlle os seus catro días de viaxe, máis unha pequena ganancia; non dispoño de tempo para a viaxe. O ex-porteiro abriu a súa caixa de ferramentas e o seu veciño elixiu unha pinza, un desaparafusador, un martelo e un cicel. Pagoulle e foise. Recordaba as palabras escoitadas: "Non dispoño de catro días para compras". Se isto era certo, moita xente podería necesitar que el viaxase para traer ferramentas. Na viaxe seguinte arriscou un pouco máis de diñeiro traendo máis ferramentas que as que vendera. De paso, podería aforrar algún tempo en viaxes. A voz empezou a correrse polo barrio e moitos quixeron evitar a viaxe. Unha vez por semana, o agora corredor de ferramentas viaxaba e compraba o que necesitaban os seus clientes. Alugou un galpón para almacenar as ferramentas e algunhas semanas despois, cunha vidreira, o galpón transformouse na primeira ferraxería do pobo. Todos estaban contentos e compraban no seu negocio. Xa non viaxaba, os fabricantes enviábanlle os seus pedidos. El era un bo cliente. Co tempo, as comunidades próximas preferían comprar na súa ferraxería e gañar dous días de marcha. Un día ocorréuselle que o seu amigo, o torneiro, podería fabricarlle as cabezas dos martelos. E logo, por que non?, os tenaces... e as pinzas... e os ciceis. E logo foron os cravos e os parafusos... En dez anos, aquel home transformouse, co seu traballo, nun millonario fabricante de ferramentas. Un día decidiu doar unha escola ao seu pobo. Nela, ademais da ler e escribir, ensinaríanse as artes e oficios máis prácticos da época. No acto de inauguración da escola, o alcalde entregoulle as chaves da cidade, abrazouno e díxolle: - É con gran orgullo e gratitude que lle pedimos concédanos a honra de pór a súa firma na primeira folla do libro de actas desta nova escola. - A honra sería para min ? Dixo o home?. Nada me gustaría máis que asinar alí, pero eu non sei ler nin escribir; son analfabeto. - Vostede? ?Dixo o Alcalde, que non alcanzaba a crer?. Vostede construíu un imperio industrial sen saber ler nin escribir? Estou asombrado. Pregúntome, que sería de vostede se soubese ler e escribir? - Eu pódollo contestar ? Respondeu o home con calma?. Se eu soubese ler e escribir... sería o porteiro do prostíbulo!" Moralexa: Xeralmente os cambios son vistos como adversidades. As adversidades encerran bendicións. As crises están cheas de oportunidades. Cambiar pode ser a túa mellor opción.