As ratas

Na Galiza, ise vello pobo

carballo carcomido de raios e

bestigos,

loita, dende fai séculos,

o home cas ratas.

Coma nos castelos abandoados,

onde xa caíron traves e brasós,

escóitanse queixumes de gonzos ferruxentos.

Dende fai séculos loitan en Galiza

os homes cas ratas.

Vencendo sempre as ratas.

Ate que toda ela fique,

coma ises castelos roiñentos

e os mosteiros sin altares

nin lembranzas de ritos,

sendo soio rondada de morcegos

e pantasmas.

Coberta de edra, de Iabel.

Morándoa soio as ratas.

Somente as ratas.

AS RATAS. Luís Seoane

Este poema collino dun compañeiro que o puxo o día que a Xunta valorou positivamente os datos dun aumento do bilingüísmo  (dun falso bilingüismo) cando  a realidade era que o galego perdía 13 puntos de galego-falantes e que  o galego deixaba de ser a lingua habitual da maioría da poboación.

Unha realidade que xa leva anos denunciándose pero que estos fenómenos convértena nunha boa noticia. Só lle faltou botar foguetes.