Costumes da Idade Media

1 - Naquel tempo, a maioría casaba no mes de xuño (comezo do verán no hemisferio norte) porque, como tomaban o primeiro baño do ano en maio, en xuño o cheiro aínda estaba máis ou menos. Non obstante, como xa comezaban a exhalar algúns "cheiros", as noivas tiñan o costume de subir unha man chea  de flores xunto ao corpo, para disimular... De aí termos en maio o "mes das noivas".

2 - Os baños eran tomados nunha única palangana, enorme, chea de auga quente. O xefe da familia tiña o privilexio do primeiro baño en auga limpa. Despois, sen cambiar a auga, viñan os outros homes da casa, por orde de idade, as mulleres, tamén por idade e, por fin, os nenos. Os bebés eran os últimos a bañarse. Cando chegaba a vez deles, a auga da palangana xa estaba tan sucia que se podía perder un bebe alí dentro. É por iso que existe a expresión "non xogue fóra co bebé xunto coa auga do baño".

3 - Os tellados das casas non tiñan forro e as madeiras que os sustentaban eran o mellor lugar para os animais se queceren; cans, gatos e outros animais de pequeno porte como ratos e ou escaravellos. Cando chovía, comezaban as goteiras e os animais pulaban para o chan. Así, a nosa expresión "está chovendo canivetes" ten o seu equivalente en inglés en "It 's Raining Cats and Dogs". E, para non ensuciar as camas, inventaron unha especie de cuberta, que se converteu no dosel.

4 - Os que tiñan diñeiro posuían pratos de estaño. Certos tipos de alimentos oxidaban o material, o que facía que moita xente morrese envelenada - lembremos que os hábitos hixiene da época non eran alí gran cousa ... Isto acontecía con frecuencia cos tomates, que, sendo ácidos, foron considerados, durante moito tempo, como velenosos.

5 - Os vasos de estaño eran usados para beber cervexa ou whisky. Esa combinación, ás veces, deixaba o individuo "no chan" (nunha especie de narcolepsia inducida pola bebida alcohólica e polo óxido de estaño) ... Alguén que pasase pola rúa podería pensar que estaba morto, polo tanto recollía o corpo e preparaba o enterro. O corpo era entón colocado sobre a mesa da cociña por uns días ea familia estaba en volta, en vixilia, comendo, bebendo e esperando a ver se o morto acordaba ou non. De aí xurdiu o velorio.

6 - A Inglaterra é un país pequeno, e non sempre houbo espazo para enterrar as mortos. Entón, os caixóns foron abertas, os ósos tirados e encamiñados á osario, e a tumba era utilizada por outro infeliz. Ás veces, ao abrir os caixóns, descubrían que había rabuños nas tapas, do lado de dentro, o que indicaba que aquel morto, en realidade, fora enterrado vivo. Así, xurdiu a idea de, ao pechar os caixóns, amarrasen unha tira no pulso do defunto,  esta pasaba por un burato no ataúde e ficaba amarrada nun campá. Despois do enterro, alguén ficaba noites á beira da tumba durante uns días. Se o  individuo espertaba, o movemento do brazo faría tocar a campa. Así, el sería “Salvado pola campà” (Saved by the Bell), ou "salvo polo gongo".

7 - As casas dos máis abastados tiñan no tellado dous tipos de acabado, a beira, "o aleiro" ea eira que é o remate decorado feito en fachada, ea casa da plebe tiña só o tellado sen acabado algún, de aí a expresión "sen eira nin beira "

8- Os propietarios das árbores frutais  podían quedarse coa roupa dos que sorprendían roubándollela.

9 - Para delimitar o resío dunha casa, botábase a rodar unha laranxa polo tellado e o punto onde caía marcaba o límite.

10- As viuvas non podían saír da casa durante o primeiro ano de loito.