Zahalí

A comitiva dos Reis Magos sentíase chegar desde o día antes.
Un tambor insistente e acompasado troaba desde lonxe, e facía tremer as ponlas das árbores, a cada golpe; e de vez en cando soaba un clarín que enchía as auras do vento.
Os habitantes das covas que existían nos montes, cheos de medo, pensando que se acababa o mundo, botáronse ós camiños, para presenciar aquel desfile. Os que eran pastores, despertaron ás súas ovellas, e leváronas fóra dos alboios, pensando en salvalas.
Cando viron a caravana dos Reis, e comprendendo que era pacífica, fixeron o camiño tras eles.
Chegando a noitiña, os Reis vislumbraron o Portal de Belén, a onde se dirixían.
Efectivamente, a estrela que os guiaba detivérase colgando no ceo como un facho que seguía iluminando o camiño ós Reis.
Detívose toda a caravana e detivéronse os sons que a precedían; cesou o tambor e cesou o clarín, e quedou no ámbito un silencio compacto, cheo de ecos que enmudeceran.
Baixaron os Reis dos seus camelos, e camiñaron precedidos polos seus paxes que portaban o don que cada un traía para ofrecer ó Neno.
Antes de entrar no Portal, volvéronse os tres cara á xente que estaba arredor daqueles riscos, preparándose para pasa-la noite.
Os tres fixeron aceno de xunta-las mans, deixando un oco entre elas, e tódolos pastores imitáronos. De súpeto comenzou a prenderse nas mans de todos eles unha luz, que sen ter lume, nin pabío que a sustentara, alumeaba e quentaba, sen queimar.
A terra encheuse de luz, de cantos de louvanza a aqueles tres Reis, caseque máis Magos que Reis.
Postráronse ós pés do Neno, e poñendo á súa beira aqueles dons que trouxeran desde o apartado Oriente, pregaron ó Neno durante un tempo que a todos lles parecía que non pasaba, como se estivera detido.
¿Que lle estaban a pedir ó Neno? Un deles deixouse oír, na última frase que pronunciaba, e sen querer dici-la en voz alta, púidose entender: «Que haxa paz na nosa terra». Os pastorciños que permanecían ó pé deles, dixeron con toda normalidade: «Amén».
Os estudosos da música, pensaron que era a frase que debían ter os cantos de paz, e puxérona con tanto acerto, que de seguida se esparrexeu por toda a rexión. Toda a xente sabía cantar a letra que os facía felices. Aquel era o desexo de todos os galegos: «Que a nosa terra, sempre, sempre teña paz».
Erguéronse os Reis e falaron con San Xosé, que alí preto estaba apoiado no seu bordón. San Xosé fixo un ademán como de licenza, e pareceu xurdir nel un sorriso socarrón. A Virxe non sacaba os seus olliños dos olliños do Neno, receando que espertara.
Os Reis, xuntos os tres ergueron as súas mans, sinalando o testeiro do pesebre onde se atopaba deitadiño o Neno. Comezaron a move-las con moita présa, facendo trema-los seus dedos, sen articular una soa verba.
Por enriba da testa do Neno, flotando no ar, semellante a unha néboa densa, xurdían e revoloteaban miles e miles de argueiros de ouro, que escintilaban e resplandecían, brincaban, subían, baixaban, como nunha danza interminable.
Ían tomando forma de ramas, ou de círculos, semellaban chuvia de luces, que se encendían e se apagaban continuamente, caseque cegando a vista dos que se atopaban á beira do Portal.
De súpeto, aquela danza detívose, e foise compoñendo unha verba_
¡EMMANUEL!
Os pastores, que aínda mantiñan acendidas as luces nas mans, erguéronse cara ó ceo, mentres clamaban todos a unha: ¡EMMANUEL! ¡EMMANUEL!.
O Rei Baltasar, o de cor negra, notou que á súa beira se atopaba un pastorciño que se amosaba sorprendido por toda aquela mostra de admiración e porque todos repetían con devoción aquela verba: ¡EMMANUEL! ¡EMMANUEL!
Baltasar comprendeu que aquel pastorciño descoñecía o significado, e pousándolle unha man na cabeza, fíxolle sinais para que lle soprase na súa man dereita.
O pastorciño soproulle, e o Rei fixo como que collía o alento cerrando de súpeto o seu puño. De seguida lanzou aquel alento contra o letreiro de EMMANUEL, e xusto debaixo daquela verba sagrada, apareceu outra, escrita tamén en letras de ouro, e tamén suspendida no ar: ¡DEUS CONNOSCO!
O pastorciño dirixiu a súa mirada para aquel Rei Mago, e agarrándolle a súa man, deixando caer unhas bágoas quentes pola emoción, murmuroulle: «Graciñas, Señor Rei Mago. ¡Deus connosco!¡Deus connosco!
Durante centos de anos puidérose apreciar catro ocos no chan, ó fronte do pesebre: eran os sinais que deixaron os xeonllos e as puntas dos zocos daquel pastorciño.
Cantos peregrinos que alí chegaban, honraban aqueles ocos... Pasaban á súa beira, e miraban sorprendidos os puntos que o pastor galego deixara á entrada do portal.
Tamén alí chegou a civilización. E tamén alí valuouse o chan por riba das tradicións. A ambición dos homes fixo valer máis o diñeiro, e por riba daqueles catro ocos no chan, privou o cemento.
Camiños, casas, pisos, todo valía para botar cemento por riba. E o cemento chegou a tapar os ocos do pastorciño. Os constructores xa non coñecían a tradición, nin lle ían facer moito caso. As autoridades, pensando no diñeiro, tampouco andaron con remilgos, e miraron para outro lado cando o cemento tapou aqueles buracos.
Os compañeiros chamábano «Zagal de Galicia», pero co tempo foron resumindo a verba, e adaptárona á lingua xudía, en quedoulle o nome de «Zahalí».
Ata os anxos, cando traían comida para o Neno, deixaban sempre. ó pé do pastorciño, un anaco de xantar para el.
O nome deste pastorciño xamais apareceu nos libros sagrados, e todos os que coñecen esta historia, din que, de ser así, estaría hoxe entre os santos do Ceo, e poderíase rezarlle algunha oración. Penso que foi o seu desexo non aparecer en ningures, e así foi a súa vida. Marchou de Galicia por atopar un cacho de pan que levar á boca, e atopou o Ceo.