A Mansión do Deus das Augas

 

Nun principio era o kaos. E os deuses acordaron sentarse a repartir o mundo: Hades, Rei da Morte, apaixonado por Perséfone, reclamou para si os infernos e as tebras. Zeus, Rei da Chuvia, o Raio e o Trono, libertino raptor de Europa, esixiu ser dono e señor do Universo; e Poseidón, Señor do Océano, amante de Anfítrete, tomou posesión dos mares e as augas do Gran Río Circular.

Unha vez ordenado o kaos, os deuses descenderon do Olimpo e contemplaron absortos a súa creación. Foi entón cando Cronos, Deus do Tempo, furioso de envexa, quixo devorar ós seus fillos. Só Rea, cambiando por cervatos, logrou salvalos no último instante, cando as fauces de Cronos lle arrancaran unha man a Poseidón.

O Rei do océano, manco, subiu airado ó seu carro de coral e guiado por un golfiño e levado por mil cabalos mariños, abandonou o Peloponeso, sucando as augas alende as Columnas de Hércules, deica a Atlántida, somerxida no Mar da Escuridade, describindo unha luminosa estela que séculos despois seguiría o valente Teucro.

Tras longo viaxe, Poseidón emerxeu das augas alá onde o mar acaba e a terra comeza, e por un momento foi cegado polo resplandor do sol. Cando puido ver o espectáculo que tiña diante dos seus ollos, atopouse fronte a unha costa que era a un tempo abrupta e suave, onde as linguas da terra se entraban no mar e as ondas xogaba a ir e vir por entre os recunchos da terra, fundíndose con ela nun encontro apaixonado.

O Señor do Océano contemplou extasiado os entrantes e saíntes daquela costa e axiña entendeu que alí estaban debuxados os seus dedos e o contorno da súa man, devorada por Cronos. Alí as súas pegadas fielmente trazadas por sucos de auga e de tempo: torrentes e mananciais que van a dar ó mar, que é o vivir.

Izouse Poseidón maxestoso sobre as augas e tendeu o seu brazo deica a terra, sentindo o papexar nas entrañas de Gea. A un sopro de Afrodita, recuperou o pulso e a man perdida, na que os dedos reproducían fielmente aquel paraxe prodixioso.

O Deus das augas sorriu agradecido, e empuñando de novo o seu tridente, sementou os montes de cabalos salvaxes e as rías rarefactoras de froitos da mar, cubrindo con un manto de perpetua beleza as rochas acantiladas e as praias de areas puras e as perlas e as illas silenciosas e os atardeceres de cristal e lume.

O Señor dos mares ordenou á Gran Tartaruga que acudira ó corazón da súa man, e inmobilizándoa sobre as augas da máis fermosa das rías, trasladouna o seu Palacio: dende entón Poseidón vive no ventre da Gran Tartaruga de Tambo, no seu trono de Nácar.

Máis, dende vai algún tempo, Poseidón brama airado cos homes, pois as augas están turbias e as Oceánides e as Nereidas padecen estraños males. Cada lúa, unha serea prateada morre, transformándose en rocha, e os cabalos de mar poñen ós seu pés coroas de escuma. É o conxuro dos bárbaros, que roubas as perlas, sementan de lavas negras as praias de area fina e levantan espesas columnas de fume nos atardeceres de cristal e ouro.

A Mansión do Deus das Augas está triste: unha marea de sombras esténdese coma un manto da morte, relando as pegadas de Neptuno e paralizando o movemento dos seus dedos que poderían acaso, como serea, converterse en rochas tenebrosas para sempre.

Unicamente os druídas permanecen vixilantes: nas noites de lúa chea descenden polas beiras da ría ata a Mansión do Deus das Augas, baixo a Gran Tartaruga de Tambo e alí entre conxuros, invocan a Helios resplandecente, agardando o amencer dun novo día.