Entrevista a un Tuareg

Non sei a miña idade: nacín no deserto do Sahara, sen papeis...! > > Nacín nun campamento nómade tuareg entre Tombuctú e Gao, ao norte de Mali. Fun pastor dos camelos, cabras, cordeiros e vacas do meu pai. Hoxe estudo Xestión na Universidade Montpellier. Estou solteiro. Defendo aos pastores tuareg. Son musulmán, sen fanatismo. > > - ¡Que turbante tan fermoso...! > > - É unha fina tea de algodón: permite tapar a cara no deserto cando se levanta area, e á vez seguir vendo e respirando á súa través. > > - É dun azul bellísimo... > > - Aos tuareg chamábannos os homes azuis por isto: a tea destiñe algo e a nosa pel toma tinguiduras azulados... > > - Como elaboran ese intenso azul añil? > > - Cunha planta chamada índigo, mesturada con outros pigmentos naturais. O azul, para os tuareg, é a cor do mundo. > - Por que? > - É a cor dominante: o do ceo, o teito da nosa casa. > - Quen son os tuareg? > - Tuareg significa "abandonados", porque somos un vello pobo nómade do deserto, solitario, orgulloso: "Señores do Deserto", chámannos. A nosa etnia é a amazigh (bereber), e o noso alfabeto, o tifinagh. > - Cantos son? > > - Uns tres millóns, e a maioría aínda nómades. Pero a poboación decrece... "¡Fai falta que un pobo desapareza para que saibamos que existía!", denunciaba unha vez un sabio: eu loito por preservar este pobo.. > > - A que se dedican? > > - Pastoreamos rabaños de camelos, cabras, cordeiros, vacas e asnos nun reino de infinito e de silencio.... > > - De verdade tan silencioso é o deserto? > > - Se estás a soas naquel silencio, oes o latexo do teu propio corazón. Non hai mellor lugar para acharse a un mesmo. > > - Que recordos da súa nenez no deserto conserva con maior nitidez? > > - Espértome co sol. Aí están as cabras do meu pai. Elas dannos leite e carne, nós levámolas onde hai auga e herba... Así fixo o meu bisavó, e o meu avó, e o meu pai... E eu. ¡Non había outra cousa no mundo máis que iso, e eu era moi feliz en el! > > - Si? Non parece moi estimulante. .. > > - Moito. Aos sete anos xa che deixan afastarche do campamento, para o que che ensinan as cousas importantes: a olisquear o aire, escoitar, aguzar a vista, orientarte polo sol e as estrelas... E a deixarte levar polo camelo, se te perdes: levarate onde hai auga. > > - Saber iso é valioso, sen dúbida... > > - Alí todo é simple e profundo. Hai moi poucas cousas, ¡e cada unha ten enorme valor! > > - Entón este mundo e aquel son moi diferentes, non? > > - Alí, cada pequena cousa proporciona felicidade. Cada rozamento é valioso. ¡Sentimos unha enorme alegría polo simple feito de tocarnos, de estar xuntos! Alí ninguén soña con chegar a ser, ¡porque cada un xa é! > > - Que é o que máis lle chocou na súa primeira viaxe a Europa? > > - Vin correr á xente polo aeroporto.. . ¡No deserto só se corre se vén unha tormenta de area! Asusteime, claro... > > - Só ían buscar as maletas, ja, ja... > > - Si, era iso.. Tamén vin carteis de mozas espidas: por que esa falta de respecto cara á muller?, pregunteime.... Despois, no hotel Ibis, vin a primeira billa da miña vida: vin correr a auga... e sentín ganas de chorar. > > - Que abundancia, que malgaste, non? > > - ¡Todos os días da miña vida consistiran en buscar auga! Cando vexo as fontes de adorno aquí e alá, aínda sigo sentindo dentro unha dor tan inmensa... > > - Tanto como iso? > > - Si. A principios dos 90 houbo unha gran seca, morreron os animais, caemos enfermos... Eu tería uns doce anos, e a miña nai morreu... ¡Ela o era todo para min! Contábame historias e ensinoume a contalas ben. Ensinoume a ser eu mesmo. > > - Que pasou coa súa familia? > > - Convencín ao meu pai de que me deixase ir á escola. Case cada día eu camiñaba quince quilómetros. Ata que o mestre me deixou unha cama para durmir, e unha señora dábame para comer ao pasar ante a súa casa.... Entendín: a miña nai estaba axudándome... > > - De onde saíu esa paixón pola escola? > > - De que un par de anos antes pasara polo campamento o rally París-Dakar, e a unha xornalista caéuselle un libro da mochila. Recollino e deillo.. Regaloumo e faloume daquel libro: O Principiño. E eu prometinme que un día sería capaz de lelo... > > - E logrouno. > > - Si. E así foi como logrei unha bolsa para estudar en Francia. > > - ¡Un tuareg na universidade. ..! > > - Ah, o que máis estraño aquí é o leite de camella... E o lume de leña. E camiñar descalzo sobre a area cálida. E as estrelas: alí mirámolas cada noite, e cada estrela é distinta doutra, como é distinta cada cabra... Aquí, pola noite, mirades a tele. > > - Si... Que é o que peor lle parece de aquí? > > - Tedes de todo, pero non vos basta. Queixádesvos. ¡En Francia pásanse a vida queixándose! Encadeádesvos para sempre a un banco, e hai ansia de posuír, frenesí, présa... No deserto non hai atascos, e sabe por que? ¡Porque alí ninguén quere adiantar a ninguén! > - Reláteme un momento de felicidade intensa no seu afastado deserto. > > - É cada día, dúas horas antes da posta do sol: baixa a calor, e o frío non chegou, e homes e animais regresan lentamente ao campamento e os seus perfís recórtanse nun ceo rosa, azul, vermello, amarelo, verde... > > - Fascinante, desde logo... > > - É un momento máxico... Entramos todos na tenda e fervemos té. Sentados, en silencio, escoitamos o fervor... A calma invádenos a todos: os latexos do corazón compásanse ao pot-pot do fervor... > > - Que paz... > > - Aquí tedes reloxo, alí temos tempo Entrevista feita por VÍCTOR-M.. AMELA a: > MOUSSA AG ASSARID,